Historia szkoły

Historia naszej szkoły

W 1904 roku Towarzystwo Kopalń Węgla „Flora” założyło w Gołonogu dwuoddziałową szkołę powszechną dla dzieci górników pracujących na tym terenie. Kierownikiem został pan Antoni Skipirzepa. Szkoła mieściła się w jednym z budynków fabrycznych. W 1907 roku kierownictwo obejmuje pan Stanisław Szczęsny, który pełni tę funkcję przez następnych 40 lat. W 1914 roku szkoła liczy już cztery oddziały. W 1923 staje się pełną, siedmioklasową szkołą powszechną. Od tej chwili szczegółowe informacje o jej działalności zapisywane są w Księdze Protokołów.

W 1925 roku państwo przejmuje dotychczasową szkołę przykopalnianą, która odtąd nazywa się Publiczną Szkołą Powszechną nr 2 w Gołonogu. Jeszcze przez dwa lata placówka mieści się w budynku fabrycznym, należącym do Towarzystwa Kopalń Węgla. W tym czasie gmina buduje i wykańcza piękny budynek na Wzgórzu Gołonoskim, u stóp kościoła świętego Antoniego, przy ulicy Kościelnej 2, który zostaje oddany do użytku w 1927 roku. Dwa lata później, w 1929 roku, na wniosek młodzieży szkoła otrzymuje imię patrona, a jej pełna nazwa odtąd brzmi: Publiczna Siedmioklasowa Szkoła Powszechna nr 2 imienia Stanisława Staszica w Gołonogu. Rocznica uchwalenia Konstytucji 3 Maja, tak jak teraz po kilkudziesięciu latach, jest najważniejszą uroczystością szkolną.

 

Przez następne dziesięć lat placówka dynamicznie się rozwija. W latach trzydziestych uczęszcza do niej około 900 uczniów. Działa organizacja harcerska, dzieci wyjeżdżają na wycieczki i obozy.

Wybuch II wojny światowej przerywa polską działalność oświatową. Hitlerowcy odbierają dzieciom z Gołonoga piękny budynek przy ulicy Kościelnej i przydzielają im dwie małe salki na terenie gminy. Tam w latach 1940 – 1945 odbywa się nieobowiązkowa i mocno okrojona nauka w warunkach okupacji. Po wyzwoleniu nauczanie zostaje wznowione i dzieci wracają na ulicę Kościelną. W 1947 roku odchodzi na emeryturę pan Stanisław Szczęsny. Przez parę miesięcy kierują placówką panowie: Marian Zander i Leon Rutecki. W 1948 roku funkcję kierownika obejmuje pan Franciszek Twardokęs i będzie ją sprawował przez 20 lat.

W 1958 roku powstaje w Gołonogu Szkoła Podstawowa nr 3 i tam odchodzi część uczniów „Dwójki”. W 1961 roku Gołonóg staje się dzielnicą Dąbrowy Górniczej, a szkoła zmienia nazwę i numer na Szkołę Podstawową nr 12 imienia Stanisława Staszica w Dąbrowie Górniczej.

Osiedle Gołonóg rozwija się dynamicznie. Do okolicznych zakładów pracy przybywa coraz więcej przybyszów z innych terenów. Budynek przy ulicy Kościelnej przechodzi kolejne remonty i modernizacje. Szkoła liczy kilkuset uczniów. Nauka jest utrudniona. Mimo tego odbywają się różne imprezy szkolne, rozwija się harcerstwo, dzieci jeżdżą na wycieczki.

W 1968 roku odchodzi na emeryturę pan Franciszek Twardokęs, a funkcję kierownika szkoły obejmuje jego żona, Stanisława Twardokęs. Pełni ją przez cztery lata. Następnie dyrektorem szkoły zostaje pani Teresa Trzcionka. Jest rok 1972.

Trzy lata później – w 1975 roku – następuje pożegnanie ze starym budynkiem przy ulicy Kościelnej. Szkoła przenosi się na ulicę Tysiąclecia 25. Była to wielka uroczystość, która na długo zapadła w pamięci wszystkim uczestnikom.

Rozwój Huty Katowice i związany z nim napływ ludności na teren osiedla powodują, że dzieci szybko przestają się mieścić w nowym budynku. Szkoła liczy około półtora tysiąca uczniów. W 1982 roku klasy nauczania początkowego wracają na ulicę Kościelną. Funkcję wicedyrektora budynku B pełni pani Zuzanna Bartosik, która podnosi pracę szkoły na najwyższy poziom. Często odbywają się lekcje pokazowe dla nauczycieli z całego terenu oraz dla studentów z Kolegium Nauczycielskiego.

 

Na początku lat osiemdziesiątych szkoła wraz z panią dyrektor, współpracując ze swoim zakładem opiekuńczym – Hutą Katowice, jest znana na terenie Zagłębia i kraju. Piszą o nas lokalne gazety. Pojawiają się wzmianki w telewizji. Odnosimy liczne sukcesy w konkursach i zawodach sportowych. Pani dyrektor organizuje jedne z pierwszych zielonych kolonii w Ustroniu Morskim. Wyjeżdżamy na bliskie i dalekie wycieczki. W 1986 roku pani dyrektor Trzcionkowa przechodzi na emeryturę.
W latach 1986 – 1991 funkcję dyrektora szkoły pełni pan Romuald Kobylański. Następnie przez rok szkołą kieruje pani wicedyrektor Małgorzata Barnowska. W tym czasie uczniowie naszej szkoły kilkakrotnie zwiedzają Europę: Paryż, Rzym, Pragę.

W 1992 roku dyrektorem „Dwunastki” zostaje pan Piotr Trefon. Szkoła odnosi coraz większe sukcesy sportowe. Do Grona Pedagogicznego dołączają osoby, które pracują do dziś. Powstaje pierwsza, a później druga pracownia komputerowa. Szczycimy się laureatami konkursów i olimpiad.

W 1999 roku, na skutek reformy systemu oświaty, szkoła dzieli się na sześcioklasową Szkołę Podstawową nr 12, kierowaną przez dyrektora Piotra Trefona i Gimnazjum nr 14, kierowane przez dyrektor Małgorzatę Barnowską. Przez dwa lata obie szkoły mieszczą się we wspólnym budynku przy ulicy Tysiąclecia.

W 2001 roku gimnazjaliści opuszczają mury szkoły, a na ich miejsce powracają uczniowie nauczania zintegrowanego. Ostatecznie żegnamy budynek przy ulicy Kościelnej. Od tej pory jesteśmy całością w jednym budynku, obecnie gruntownie remontowanym.
Od 2003 roku szczycimy się tytułem „Szkoły z klasą”. Przygotowujemy piękne uroczystości. Organizujemy konkursy międzyszkolne. Redagujemy najlepszą w mieście szkolną gazetkę. W drugie stulecie działalności placówki wchodzimy z bogatym dorobkiem.

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *